Он жыл бұрын Ольга бақытты болды: жұмыс, үй, сүйікті жұбайы. Ольганың күйеуі мал бағып, жұмыстан кейін ішкенді ұнататын. Бастапқыда ол мұны үлкен проблема деп санамады, бірақ жылдар өте келе оның тәуелділігі арта түсті. Ал ерлі-зайыптылар балалы болған кезде Ольганың күйеуі бұзақылық жасағаны үшін сотталды. Әйел мүлдем жалғыз қалды, оның қолында тек нәрестесі ғана болды. 

Күйеуі түрмеден оралғанда олар өмірді қайта бастау туралы шешім қабылдады. Жұбайына басқа қалада жұмыс істеу туралы тиімді ұсыныс түсті, ерлі-зайыптылар оны пайдалануға разы болды. Бірақ жаңа жерге келгеннен кейін олар құлдыққа түскендерін түсінді: «жұмыс беруші» оларды аудан орталығынан алыс орналасқан шағын ауылға орналастырды, ақшасынан айырды және ауыр физикалық еңбекке салды. Жұмыс ақысы азық-түлік болды, көбінесе аз мөлшерде, ал кетуге тырысқанда иелері оларды соққыға жығатын. 

Алты айдан кейін Ольга мен оның ұлы құлдықтан құтылып, ақшасыз Теміртауға келді. Олар алғаш рет дағдарыс орталығында тұруға мүмкіндік алды, бірақ бұдан әрі не істеу керек? Ольга мүлде білмеді. 

Отбасына көмекке Балалар мен отбасын қолдау орталығы келді. Оның мамандары Ольгаға жұмыс пен тұрақты баспана табуға көмектесті: құрбысымен және ұлымен бірге екі адамға жалға алатын әлеуметтік жатақханадағы бөлме. Орталықтың қолдауының арқасында Ольга мемлекеттік әлеуметтік тұрғын үй алуға кезекке тұрды және бұрынғы жұбайынан алимент алуға талап арыз берді. Оның ұлы сөйлей бастады, адамдардан қорқуды доғарды және бірінші сыныпқа барды, оған орталықтың психологі мен логопеді көмектесті.

Ольга енді ертеңгі күнінен қорықпайды: енді ол өзінің күші мен ресурсы барына сенімді, өзіне де, баласына да қамқорлық жасай алады.